Wat ik hier neerschrijf is geen academische taal, het is een stukje leven, het is gegroeid uit beleving en zoals alles wat met beleving te maken heeft, draagt het de kracht en de zwakheid van elke ervaring in zich. De zwakheid omdat ervaring nooit af is en heel wat vragen onbeantwoord laat en de sterkte omdat ik een stukje vertel over mijn eigen ervaringgericht leren en beleven van hoe je als echtpaar en als ouders op weg kan gaan.
Dit stukje kwam tot stand nadat onze zoon me vroeg welke herinneringen ik aan mijn jeugd, d.w.z. de tijd samen met mijn ouders, had.
Er gingen een heleboel antwoorden door mijn hoofd.
Zal ik hem vertellen over hun levensprincipes : dat familiebanden belangrijk waren, dat ze me leerden sparen, dat studeren hoog op de prioriteitenlijst stond en genieten pas daarna kwam, dat ze me inzichten om in het leven uniek-te-zijn hebben aangeboden en dat ik zorgzaam moest omgaan met wat ik had en met wie ik ontmoette?
Vertel ik hem over herinneringen zoals het samen knutselen en samen aan tafel gaan?
Of vertel ik hem eerder over wat voor relatie wij samen hadden en hoe hun partnerrelatie op me afstraalde? Zal ik vertellen hoe mama nooit opkon tegen papa als hij zijn arm om haar heen sloeg en hoe ze hem plaagde. Als kind gaf dat me het geruststellende gevoel dat ze een bijzondere band hadden. Het zijn hartverwarmende herinneringen – zelfs nu krijg ik nog een glimlach op mijn gezicht, als ik eraan terugdenk.
Al bij aanvang heb ik onze zoon verteld hoe nieuwsgierig ik als kind was naar het rode boekje op de hoogste legplank met de intrigerende titel : ‘Ouders zijn minnaars’. Inmiddels is er al heel veel verteld. Over hoe ik de intimiteit en kracht van humor heb geproefd. Over de zaadjes die ze hebben geplant die me hebben gemaakt tot wie ik ben als vrouw, als moeder, als vriendin en als hulpverlener.
Maar het allerbelangrijkste dat mijn ouders hebben aangeboden, slechts gewoon door het voor te leven, is elkaar te beminnen. ‘Beminnen’ is voor hen niet zoetsappigs. Het getuigt van hun zelfvertrouwen en vermogen om, in wederkerigheid, lief te hebben.
Niets is belangrijker voor ouders als het ontwikkelen van een liefdesrelatie en hun kinderen leren hoe zij in wederkerigheid kunnen deelnemen aan een liefdesrelatie – in de allereerste plaats met hen en daarna met anderen. Iedereen die bemint en bemind wordt, is geslaagd in zijn leven, hoe zijn levensomstandigheden ook zijn.
Er bestaat geen liefde zonder communicatie. Voor sommigen is liefde een gevoel : een gevoel van hartelijke genegenheid van zich spontaan aangetrokken voelen tot iemand. Voor anderen is liefde een reeks van activiteiten. Voor nog anderen is liefde beminnen. Sommigen denken uitsluitend aan het (beperkte) gevoel van wat ze door toedoen van anderen krijgen, maar dat kan meer een beantwoording aan de eigen gevoelens zijn dan dat men werkelijk om die ander geeft. We kunnen wel heel veel van elkaar weten, maar dat wil nog niet zeggen dat we elkaar in het diepst van ons hart (willen laten) kennen. Om tot echte communicatie te komen, als partners en als ouders, moeten we ons openbaren, laten weten dat we mensen van vlees en bloed zijn, met gevoelens en verlangens, zorgen en bekommernissen en een hunkering om weerklank te vinden. Ook kinderen hebben verbluffende capaciteiten om dit aan te voelen en te begrijpen.
Elk kind heeft recht op goede ouders die ervoor zorgen dat de basislevensbehoeften aanwezig zijn. Bijkomend ben ik ervan overtuigd dat een vader allereerst een goede liefdespartner moet zijn voor zijn geliefde en een moeder een enthousiaste minnares voor haar beminde. Slechts als we goed zijn ingespeeld in de rol van man of vrouw zullen we ook goed onze ouderrol kunnen vervullen. Een kind leert omgaan met mensen en spiegelt zich aan het model van de ouders. In een harmonieus model wordt de stille kracht van het zinnelijk beleven doorgegeven, niet zozeer door wat we zeggen maar door wat we ‘voorbeeldig’ voorleven. Kinderen voelen en internaliseren deze mystieke dimensie en putten hier ontzettend veel energie uit.
In een gezin blijven aanrakingen vaak beperkt tot rituele ogenblikken, bij het thuiskomen, bij het weggaan of het slaapwel zeggen. Aanraking is echter een essentieel onderdeel van non-verbale communicatie en een uitdrukking van persoonlijke betrokkenheid. Eigenlijk zouden we onze aanrakingen niet moeten uitstellen tot we spontaan ontroerd zijn, opgewonden zijn of wanneer iemand lichamelijk letsels heeft of emotioneel overstuur is. Het hoeft niet altijd meer te zijn dan een kneepje in de arm, een aai door zijn haardos, een tik op de wang of even net wat steviger tegen je aandrukken om te laten weten dat je er voor de ander bent.
Kinderen hebben een natuurlijk verlangen ons aan te raken en ons vast te houden. Ook als volwassenen zich aangetrokken voelen tot elkaar gebeurt het aanraken spontaan. Sommige dingen kunnen pas verteld worden als we tegen elkaar kunnen aanleunen en mentale en lichamelijke aandacht krijgen. Het is ook voor kinderen gemakkelijker om ons te vertrouwen, wanneer ze ons voelen. Als we vinden dat onze kinderen niet erg goed luisteren of niet veel aandacht voor ons hebben, dan moeten we er een op letten hoe vaak we ze ons laten aanraken. We dienen te beseffen dat we geen voeling met onze kinderen en onze partner hebben als we elkaars aanraking niet toelaten. Het niet meer (mogen) aanraken is vaak een signaal van emotionele afwijzing.
Aanraking is een tedere manier om onze aanwezigheid mede te delen en het huid-huid-contact een zeer belangrijk aspect van ons luisterapparaat. Met een aanraking bereik je de ziel. Er komt een fijngevoeligheid, een toeschietelijkheid en een zinnelijkheid tot leven wanneer we met elkaar in aanraking zijn.
Zien onze kinderen ons als ouders of als echtpaar? Een goede manier om er achter te komen is de kinderen eens te vragen hoe ze ons zien? Zien ze ons als een bedrijvige moeder in de keuken, als een in een krant verpakte vader, als een klusjesman, als een sociaal wezen, als een speelkameraad of een wanhopige rekeningenbetaler? Zien ze ons alleen in relatie tot hen, of zien ze ons in relatie tot elkaar als minnaars? Als voor hen de partnerrelatie centraal staat, benadrukken ze vooral de speelse in liefdevolle interactie tussen de ouders en kennen zich hierin automatisch een plaats toe. Ze beleven ons dan als een twee-eenheid en voelen zich hierin omarmd.
Een van de meest voorkomende vergissingen die we als echtpaar maken, is dat we ons leven als partners teveel verborgen houden voor onze kinderen. Zou het niet goed zijn als de kinderen wisten wat voor woordjes we zo graag van elkaar horen en waar ons hart sneller van gaat kloppen als we naar onze partner kijken? Misschien zouden onze kinderen moeten weten hoe teder we elkaar beminnen? Onze seksuele liefde is een geschenk dat we prachtig met onze kinderen kunnen delen door gewoon met ze te praten over onze liefde, onze eigen verlangens en angsten. De beste vorm van seksuele opvoeding is getuigen vanuit onze eigen man-vrouw-relatie. Wanneer we seksualiteit onderwijzen door feitelijkheden van het voortplantingsproces of door een reeks van ‘ge- en verboden’ te geven, dan zitten we te eng. We hoeven geen seksuele technieken, houdingen of andere seksuele details met ze te bespreken maar gewoon mededelen wat omgang met elkaar als man en vrouw voor ons betekent. Als kinderen in hun seksuele houding gevormd worden door een groeiend besef van wat wij als ouders voor elkaar betekenen op intimiteitsniveau, dan zullen ze nooit nonchalant worden op het gebied van hun eigen seksuele interactie.
Er is maar één bijdrage die wij als partners voor onze kinderen kunnen leveren, en die niemand anders kan bieden, dat is onze onderlinge liefde en passie. Wat elk van ons ook als inbreng kan leveren aan vaardigheden, aan gevulde spaarboekjes en goede schoolopleidingen, het is onvoldoende in vergelijking met de éne missie in ons leven om elkaar te beminnen. Ons ouderschap dient een uitdrukking te zijn van ons echtpaar-zijn, geen vervanging ervan, geen toevoeging ervan en geen doel op zich.
Tedere herinneringen aan onze relatie, als liefhebbers en als ouders, zijn het kostbaarste geschenk dat wij onze kinderen kunnen nalaten en zijn hun beste voorbereiding om mensen te worden die durven beminnen. Als onze kinderen later terugblikken op hun jeugd en zich ons gezamenlijk geluk herinneren, zal dat wezenlijk deel uitmaken van het plezier dat ze in hun eigen leven kunnen ervaren, verder uitbouwen en doorgeven.
Het rode boekje staat nu in onze kast… ik koester de hoop dat ik het onze zoon, later, kan meegeven…
Misschien heeft dit stukje je boos of teleurgesteld gemaakt omdat je je niet (meer) kan terugvinden in dit verhaal..... omdat het verleden kwetsuren heeft nagelaten, je alleenstaande ouder bent, je partner er niet meer is of je ware intimiteit in je partnerrelatie mist. De huidige omstandigheden zijn misschien niet zoals je die droomde, en het kan zijn dat er bijzonderheden van je toekomstbeeld onvervuld zullen blijven maar in de grond is het belangrijk dat je de overtuiging blijft koesteren en de boodschap blijft uitdragen dat de essentie van verbondenheid en ware intimiteit met je medemens een warme levensbron is. Ik hoop dat je obstakels kan overwinnen en alternatieve mogelijkheden kan aanboren om je droom te realiseren.
Alle rechten voorbehouden - Niets uit deze uitgave mag zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de auteur worden verveelvoudigd - © 2024 - Privacyverklaring