Patricia Meyntjens

Nieuwjaarsbrief

Winteren

Ik ben me dagelijks bewust van de impact van de pandemie op ons psycho-sociaal welzijn. Tevens blijft in onze neoliberale samenleving, waarin iedereen verantwoordelijk geacht wordt voor het eigen succes, veel onrecht onzichtbaar. Oppervlakkige positiviteit sluit immers mensen uit die problemen hebben of lijden. Het is tragisch hoe ons vrijheidsideaal is ontaard in een egocentrische jungle waarin iedereen zijn zin kan doen en kan weigeren om verantwoordelijkheid te nemen, om samen te werken en solidair te zijn.

Het is een bitterkoude en donkere winterperiode. Mensen voelen zich vaak afgesneden van de wereld, buitenspel gezet, belemmerd in hun vooruitgang. Hoe die barsten in het leven zich ook aandienen, dit soort “winteren” is meestal eenzaam, onvrijwillig en pijnlijk. We trekken ons tijdens die wintertijd terug in onze eigen huizen en bubbels en verbergen zwakheden voor elkaar, we schamen ons als we niet gelukkig zijn of als we ergens mee worstelen. Dan hebben we het idee dat we falen, dat het komt door een tekort aan durf of wilskracht. Er is voortdurend competitie en vrees dat anderen ons niet serieus nemen of dat we niet bekwaam zijn. Denken dat je de enige bent, maakt het tot een verschrikkelijk isolerende ervaring. Het besef dat je niet de enige bent, biedt troost. Verdrietig zijn en pijn hebben zijn onderdeel van ons mens zijn. Het wordt pas gevaarlijk als we ze continu ontkennen en wegduwen. Dieren en planten zijn gericht op de winter. Wij mensen doen alsof de zomer de natuurlijke staat van zijn is en we worden verrast door de kou. We leven cyclisch en winter is een periode waarin we worstelen maar het is ook net een periode van transformatie. Misschien liggen heel wat dingen aan gruzelementen maar dat houdt ook de belofte in dat alles terug voor het oprapen valt. Dat de lente kan beginnen…

Die nieuwe lente is ook een uitnodiging tot bewuste groei in verbinding. Authentieke en verbindende keuzes maken begint bij mij en bij jou. Laat je inspireren door de wijsheid van anderen. Als niet-wetende wezens stopt ons ontwikkelen nooit. Dat durven toegeven aan onszelf en durven zeggen “ik weet het niet” maakt dat we echt kunnen luisteren naar anderen en nieuwsgierig kunnen zijn zonder daar onmiddellijk een mening of oordeel over te hebben. Het zorgt ervoor dat we niet in de valkuil trappen anderen te beschuldigen of verantwoordelijk te stellen in een poging om meer grip te krijgen op de situatie.

Die nieuwe lente is ook een uitnodiging om (opnieuw) zorg te besteden aan de ander. Daar liggen, volgens mij, de middelpuntzoekende krachten voor 2022. Mensen bij elkaar brengen begint bij aandachtige zorgzaamheid. We kunnen een arena vullen met mensen die op wachtlijsten staan voor hulpverlening; lees: voor aandachtige zorgzaamheid. Wijzelf naast goed onderwijs én toegankelijke gezondheidszorg zorgen voor die krachten. Dat is het centrum van waaruit we terug kunnen opbouwen en waarin ook ik wil staan.

Hoe resoneert dit bij jou? Hoe vind jij innerlijke rust en verbinding? Waar ligt jouw middelpuntzoekende kracht voor 2022?

Ik vind mijn rust door het “winteren” toe te laten, door vriendschap te hernieuwen, door te bewegen van ‘tegen iets’ naar ‘voor iets’, door te praten met vrienden over wat me beweegt of verlamt, door te lachen, door te knuffelen, door mezelf heel bewust te bevragen wat ik kan betekenen voor mensen langs mijn pad… In die rust voel ik waar ik voor wil staan, dat het niet afdwingbaar is, dat ik het enkel zelf kan (voor)leven.

Ik wens je een verbindend 2022 toe!

Patricia